Jaren
loop je zelf met het idee dat je ‘gek’ bent en vraag je je af of er meer
mensen zijn die deze gevoelens kennen bij zich zelf. En dan blijkt, dank
zij de website, dat er een heleboel mensen zijn die dezelfde gevoelens
hebben nadat zij de beweging de rug toe hebben gekeerd. En dat geeft mij
moed, moed om door te gaan, en moed om een reactie te geven op jullie
geweldige website. Ga daar alsjeblieft mee door, want de nood is hoog!
Al die mensen die twijfelen om de beweging te verlaten kan ik zeggen; er
bestaat een leven na het focolare! Het is zelfs een geweldig leven. Je
ervaart gebeurtenissen als waardevoller, je geniet des te meer van al
dat gene wat er om je heen gebeurt. Dat komt omdat je je weer mens mag
zijn, met een eigen ziel en eigen gevoelens. Zelfs met je eigen geld en
eigen kleding, want alles is je immers afgenomen. Iemand die de
focolarebeweging niet kent zal bij dit schrijven denken; waar gaat dit
over? Maar ik schrijf dit voor jou, in de zekerheid dat als jij dit
herkent, je op het punt staat anders te gaan leven.
Na al die jaren zonder focolare (ik ben er helaas in opgegroeid) loop ik
nog wel vaak op een ding vast. Dat is onzekerheid. En daar is uitleg bij
nodig want hoe dat zo is gegroeid? Sommige stappen vrijwillig in de
beweging, vaak op iets oudere leeftijd, en sommige groeien er in op. Dan
is een van de eerste dingen die je leert; je zelf op zij zetten om er
voor de ander te zijn. Als er ruimte blijft voor jezelf is er geen
ruimte voor God. Op zich vind ik het goed dat je niet te egoïstisch moet
leven, en ook aandacht moeten hebben voor je naasten. Je wordt daar een
beter persoon van. Maar het gaat vele stapjes verder in de beweging.
Iemand die ook al lang uit de beweging is vertelde mij een gebeurtenis
tijdens ‘het uur van de waarheid’. (Dit is een tijdstip binnen de
beweging waarin je vertelt wordt wat men goed of slecht aan jou vind).
Die persoon heeft 3 uur lang alleen maar negatieve dingen over zich zelf
aan moeten horen. Op het laatst was er toch ook nog iets positiefs te
melden en dat was dat alles tegen die persoon gezegd kon worden, daar
voor open stond. Dat die persoon na die uren helemaal kapot was deed
niet ter zake, er was tenslotte ook weinig positiefs te melden. Het
diepst van de mens wordt op die manier vertrapt. Uiteindelijk ben je een
leeg omhulsel die naar inzicht van de anderen weer gevuld kan worden met
‘hun’ inhoud. Je zou kunnen zeggen; maar daar was je zelf toch ook bij?
Maar dit is een proces van jaren waarin je elke keer iets meer van je
zelf wordt afgenomen en je gelooft werkelijk dat het goed is. Zo breng
je ‘Jezus in het midden’, door jezelf compleet te verliezen. Je vergeet
alleen dat ‘die ander’ ook maar een mens is en zeker niet vol is van de
Liefde, maar zijn/haar macht misbruikt.
Er zijn soms ook complimenten. Goed gedaan hoor, en zo kom je misschien
een stapje verder in de hiërarchie die er is binnen de beweging. Je
hoort er bij. Maar om er bij te horen verlies je je zelf. Dat gene wat
jou ontwikkelt tot een eigen persoonlijkheid moet onderdrukt worden. Dat
hele kleine beetje wat daar nog van over is, zit gevangen in de leugens
die over jou zijn verteld.
Nu, jaren later, nadat ik de beweging de rug heb toegekeerd, ben ik
uitgegroeid tot een volwassen zelfstandig persoon. De mensen om mij heen
zien in mij een mooi persoon die een eigen bijdrage kan leveren aan een
betere wereld, nog veel meer als dat ik dat probeerde tijdens mijn jaren
in de beweging. Maar wat een lange weg was dat om af te leggen. Veel
tranen van onzekerheid, wie ben ik, mag ik wel bestaan, ben ik echt zo
slecht.
Ik heb veel tijd nodig gehad om te ontdekken wie ik zelf eigenlijk nog
was en dat dat een prima mens bleek te zijn, maar de
hersenspoeltechnieken van de beweging stonden daarbij wel in de weg.
Honderden mensen kunnen tegen je zeggen dat je niet slecht bent en niets
verkeerd hebt gedaan, maar de wond van onzekerheid moet heel langzaam
helen. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om mij heen die in mij als mens
geloven. Die van mij houden met alle beperkingen die ik heb en mij daar
niet op ‘afrekenen’. Mensen die met mij mee huilen en lachen zonder dat
ik hoef te veranderen. Ik sta er niet meer alleen voor en dat wens ik
jou ook toe....
