Na al die
jaren zonder focolare (ik ben er helaas in opgegroeid) loop ik nog wel
vaak op een ding vast. Dat is onzekerheid. En daar is uitleg bij nodig
want hoe dat zo is gegroeid? Sommige stappen vrijwillig in de beweging,
vaak op iets oudere leeftijd, en sommige groeien er in op. Dan is een
van de eerste dingen die je leert; je zelf op zij zetten om er voor de
ander te zijn. Als er ruimte blijft voor jezelf is er geen ruimte voor
God. Op zich vind ik het goed dat je niet te egoďstisch moet leven, en
ook aandacht moeten hebben voor je naasten. Je wordt daar een beter
persoon van. Maar het gaat vele stapjes verder in de beweging. Iemand
die ook al lang uit de beweging is vertelde mij een gebeurtenis tijdens
‘het uur van de waarheid’. (Dit is een tijdstip binnen de beweging
waarin je vertelt wordt wat men goed of slecht aan jou vind). Die
persoon heeft 3 uur lang alleen maar negatieve dingen over zich zelf aan
moeten horen. Op het laatst was er toch ook nog iets positiefs te melden
en dat was dat alles tegen die persoon gezegd kon worden, daar voor open
stond. Dat die persoon na die uren helemaal kapot was deed niet ter zake,
er was tenslotte ook weinig positiefs te melden. Het diepst van de mens
wordt op die manier vertrapt. Uiteindelijk ben je een leeg omhulsel die
naar inzicht van de anderen weer gevuld kan worden met ‘hun’ inhoud. Je
zou kunnen zeggen; maar daar was je zelf toch ook bij? Maar dit is een
proces van jaren waarin je elke keer iets meer van je zelf wordt
afgenomen en je gelooft werkelijk dat het goed is. Zo breng je ‘Jezus in
het midden’, door jezelf compleet te verliezen. Je vergeet alleen dat
‘die ander’ ook maar een mens is en zeker niet vol is van de Liefde,
maar zijn/haar macht misbruikt.
Er zijn soms ook complimenten. Goed gedaan hoor, en zo kom je misschien
een stapje verder in de hiërarchie die er is binnen de beweging. Je
hoort er bij. Maar om er bij te horen verlies je je zelf. Dat gene wat
jou ontwikkelt tot een eigen persoonlijkheid moet onderdrukt worden. Dat
hele kleine beetje wat daar nog van over is, zit gevangen in de leugens
die over jou zijn verteld.
Nu, jaren later, nadat ik de beweging de rug heb toegekeerd, ben ik
uitgegroeid tot een volwassen zelfstandig persoon. De mensen om mij heen
zien in mij een mooi persoon die een eigen bijdrage kan leveren aan een
betere wereld, nog veel meer als dat ik dat probeerde tijdens mijn jaren
in de beweging. Maar wat een lange weg was dat om af te leggen. Veel
tranen van onzekerheid, wie ben ik, mag ik wel bestaan, ben ik echt zo
slecht.
Ik heb veel tijd nodig gehad om te ontdekken wie ik zelf eigenlijk nog
was en dat dat een prima mens bleek te zijn, maar de
hersenspoeltechnieken van de beweging stonden daarbij wel in de weg.
Honderden mensen kunnen tegen je zeggen dat je niet slecht bent en niets
verkeerd hebt gedaan, maar de wond van onzekerheid moet heel langzaam
helen. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om mij heen die in mij als mens
geloven. Die van mij houden met alle beperkingen die ik heb en mij daar
niet op ‘afrekenen’. Mensen die met mij mee huilen en lachen zonder dat
ik hoef te veranderen. Ik sta er niet meer alleen voor en dat wens ik
jou ook toe.
Als jij diegene bent die dit leest en begrijpt en ook verlangt dat er
van je gehouden wordt om wie je bent en niet omdat je dat gene doet wat
van je verwacht wordt, dan kan ik je zeggen dat er een leven mogelijk is
na het focolare. Je zult je eigen weg vinden en gelukkig worden. En je
hoeft je eigen ideaal niet te verliezen, je hoeft God niet te verliezen.
Wat je wel zal verliezen zijn al die mensen die je jaren als je eigen
familie hebt beschouwd of als je vrienden. Voor hun is het onacceptabel
dat het goed gaat met je zonder de beweging. Daaruit kan je ook al op
maken dat het hun niet gaat om jouw welbevinden, maar om het welbevinden
van de ‘beweging’. Uiteindelijk zal je ervaren dat dat wat niet ‘echt’
is, je ook echt niet nodig hebt. Er zullen mensen op je pad komen uit
alle lagen van de bevolking die op hun manier veel meer voor je zullen
gaan betekenen, met veel meer inhoud, dan dat je ooit binnen de beweging
zal hebben ervaren en voor mogelijk hebt gehouden.
Ik ben nu een completer persoon geworden en omdat ik beter voor mijzelf
zorg, kan ik ook beter voor mijn naasten zorgen. Veel beter dan al die
jaren dat ik bij de beweging was. Mijn idealen blijven voor een betere
wereld, maar helaas zullen wij ‘nooit een zijn’ binnen de beweging, want
er spelen te veel andere belangen.
Ik hoop van harte dat de vermoedelijke opvolgster van Chiara meer oog
zal hebben voor de mens in de focolarini, want dat verdienen zij ten
zeerste. Mijn hart gaat naar hun uit, omdat zij toch vooral proberen hun
ideaal na te leven, zonder in de gaten te hebben dat zij zich zelf
daarbij volledig verliezen en tot ‘marionetten’ worden gemaakt. Ik heb
hierin denk ik wel recht van spreken, want ik was precies zo. Ik wens
hun oprecht al het goede toe.
